مگر پرده از اسرار بر می دارد خدواند؟! مگر حادثه ای شگفت در راه است؟! کعبه را چه می شود! چرا خانه دوست، دلواپس لحظه هاست؟! این حجم آکنده از سنگ، قرار است از کدامین نور پذیرایی کند؟!گویی خداوند چشم ها را از شعشعه پرتو ذات خویش برحذر می دارد! آیا خاک را پذیرایی از این نور میسر خواهد بود؟! گویی کعبه سرپوشی است برای چلچراغ آفرینش! تبارک الله از این روز بشکوه! مگر خدای قصد تماشای جلوات خویش، در آینه کعبه دارد؟!باید از وهم و گمان گذشت؛ این که می شکافد هستی دیوار را! این که می گیرد عنان از طاقت هستی چنین! این که می آید فرود از اوج عرش، آینه سان!

پرتو ذات الهی، روح قرآن؛ وارث عدل و عدالت؛ شور محراب عبادت، شاه مردان، علی(ع) است ! علی(ع)! علی(ع)!مولا جان! امیر مؤمنان! چیست راز وجودت؟! وجودی که حیرتیان کویت را شمار از ستاره بیرون و دل سپردگان گیسوی معرفتت را پایانی نیست!

کیستی تو؟! تویی که شکوه نامت آسمان و زمین را به تواضع واداشته و کلام خداوند در پی شمار مناقب تو هشتاد بار عظمت و شکوه تو را ستایش کرده است! (1)

کیستی تو، ای گوهر شگفت هستی که فضایل تو را سید بطحا، محمد مصطفی(ص) عاشقانه می شمارد:

فرمود: به هر کس مولا من هستم، علی(ع) مولای اوست!

فرمود: علی(ع) برای من، به مثل هارون برای موساست!

فرمود: او برای من است و من برای او!

فرمود: علی برای من همانند خود من است؛ فرمان برداری از او، فرمان برداری از من، نافرمانی از او، نافرمانی از من است !

فرمود: جنگ با علی، جنگ با خداست و صلح با علی، صلح با خدا!

فرمود: دوست علی، دوست خدا و دشمن علی، دشمن خداست!

فرمود: علی حجت خداست و جانشین او در میان بندگان!

فرمود: دوست داشتن علی، ایمان و کینه او را به دل داشتن، از کفر است!

فرمود: حزب علی، حزب خداست، حزب دشمنان علی، حزب شیطان!

فرمود: علی با حق است و حق با او و این دو از هم جدایی ناپذیرند تا در کنار حوض کوثر ملاقاتشان کنم!

فرمود: علی تقسیم کننده بهشت و دوزخ است!

فرمود: هر که از علی جدا شود، در حقیقت از من بریده است و هر که از من جدا گردد، از خدایش بریده است!

فرمود: تنها رستگاران روز قیامت، پیروان علی اند!

و این که فرمود: من و علی از یک نور آفریده شده ایم .(2)

- تو کیستی ای شگفتی عالم خاک؟! کیستی ای آسمانی ترین که خود را «بو تراب» نامیده ای؟! که هستی؟! که بودی؟! ای راز ناگشودنی!- تو کسیتی؟! تویی که خداوند به حریم خانه اش راهت داد و محرم اسرار و آینه انوار خویش گرداند!چه کسی می تواند وصف تو گوید! که می تواند وسعت اقیانوس را بسنجد!تو را فقط می توان در کلام خدا، در حدیث رسول(ص)، در بیان امامت و در سویدای دل مؤمنان امت، یافت! شگفتا از تو گفتن و از تو سرودن، هیچ منقبتی به زیبایی کلام خودت نیست! آن گاه که درباره خود می فرمایی :

آن گاه که همه از ترس سست شده، کنار کشیدند، من قیام کردم و آن هنگام که همه خود را پنهان کردند، من آشکارا به میدان آمدم. آن زمان که همه لب فرو بستند؛ من سخن گفتم و آن وقت که همه باز ایستادند؛ من با راهنمایی نور خداوند به راه افتادم! در مقام حرف و شعار، صدایم از همه آهسته تر بود، ولی در عمل برتر و پیشتاز بودم!

زمام امور را به دست گرفتم و جلوتر از همه پرواز کردم و پاداش سبقت در فضیلت ها را بردم! همانند کوهی که تندبادها آن را به حرکت در نمی آورد و طوفان ها آن را از جای بر نمی کند؛ کسی نمی توانست عیبی در من بیابد و و سخن چینی جای عیب جویی در من نمی یافت . خوارترین افراد نزد من عزیز است، تا حق او را بازگردانم و نیرومند در نظرم، پست و ناتوان است، تا حق را از او باز ستانم! ... (3)